Pod pojęciem zooantroponozy rozumiane są choroby przenoszone na ludzi ze zwierząt w ogóle, a w szczególności z psów. Choroby przenoszone są przez wirusy, bakterie, grzyby lub pasożyty. Rozwój choroby u psów i ludzi niekoniecznie jest przy tym identyczny. Psy mogą funkcjonować jako żywiciele pośredni, nie odczuwając objawów. D005759. Zakażenia przewodu pokarmowego, nieżyt żołądkowo-jelitowy – jest to grupa chorób charakteryzująca się stanem zapalnym układu pokarmowego obejmującym zarówno żołądek jak i jelito cienkie, co prowadzi do jednoczesnego wystąpienia biegunki, wymiotów oraz bólu jamy brzusznej [1]. Zakażenie przewodu pokarmowego nazywane Chorobie towarzyszą objawy zbliżone do grypy: zwykle umiarkowana gorączka, bóle głowy, mięśni lub stawów, bóle zagałkowe, zapalenie spojówek, swędzącą wysypka grudkowa. Objawy zika występują zazwyczaj po kilku dniach od ukąszenia komara (z reguły 3-12 dni) i zwykle nie trwają dłużej niż tydzień. Wiele osób może sobie Zobacz w galerii, jakie choroby mogą być przenoszone przez zwierzęta domowe i kto jest szczególnie narażony na ciężki przebieg i groźne powikłania po zakażeniu. Choroby przenoszone przez Do objawów zakażenia zalicza się spadek apetytu, gorączkę, wypływ z nozdrzy oraz objawy nerwowe takie jak wpadanie na przeszkody, zataczanie się, przewracanie, niedowład kończyn i zgrzytanie zębami. U ciężarnych kóz dochodzi do ronień. Choroba przeważnie kończy się śmiercią zwierzęcia. Przy pierwszych objawach należy Przestarzałe pola: "MeshYear". Dżuma ( czarna śmierć, mór, zaraza morowa) – ostra bakteryjna choroba zakaźna gryzoni i (rzadziej) innych drobnych ssaków, a także człowieka ( zoonoza ). Choroba ta wywołana jest infekcją względnie beztlenowych pałeczek z rodziny Enterobacteriaceae ( G (-)) nazwanej Yersinia pestis . Zmiany klimatu działają wielopoziomowo, wpływając jednocześnie wpływają na patogen wywołujący chorobę, wektor niezbędny do jego przeniesienia oraz na ostatecznego żywiciela. Podsumowując, zmiany klimatu wpływają na wektory na dwa sposoby: Dłuższy sezon – sprzyjające warunki pogodowe sprawiają, że, wektory stają się Filariozy to choroby pasożytnicze wywołane przez nicienie żyjące w tkankach człowieka, przenoszone przez owady żywiące się krwią. Do zachorowania dochodzi najczęściej u osób zamieszkujących rejony podzwrotnikowe, a także u osób podróżujących w te części świata. jakie są objawy filariozy? Jak przebiega leczenie filariozy? gdyby każda osoba na planecie była w stanie praktykować bezpieczne warunki sanitarne i higienę oraz mieć dostęp do czystej wody, choroby te nie istniałyby., Rządy, organizacje pozarządowe i same społeczności poczyniły wielkie postępy w ciągu ostatnich 20 lat, aby położyć kres chorobom przenoszonym przez wodę. Jeśli ukąsił cię kleszcz, zastanów się nad przeprowadzeniem kompleksowych badań w boreliozie i koinfekcjach. Wykonaj diagnostykę chorób odkleszczowych, takich jak babeszjoza, bartonelloza, anaplazmoza, czy bruceloza. Dowiedz się, czy doszło do zakażenia chorobą przenoszoną przez kleszcze. 9rqSqtm. Borelioza i kleszczowe zapalenie mózgu, to w Polsce najczęściej wykrywane choroby przenoszone przez kleszcze na człowieka. Najwięcej przypadków zachorowań stwierdza się w województwie podlaskim oraz warmińsko-mazurskim. Województwo warmińsko-mazurskie jest terenem wysoce endemicznym chorób przenoszonych przez kleszcze. Ma wyższy od ogólnopolskiego wskaźnik zapadalności na te choroby ( wskaźnik zapadalności na boreliozę w 2017 r. w województwie warmińsko-mazurskim wynosił 90,8, w Polsce 56,0 natomiast wskaźnik zapadalności na kleszczowe zapalenie mózgu w naszym województwie wynosił 3,1 a w Polsce 0,7). Najwięcej zachorowań na kleszczowe zapalenie mózgu rejestruje się we wschodnich powiatach województwa. Zachorowania na boreliozę rejestrowane są na terenie wszystkich powiatów. Zakażeniom sprzyja wysoki procent zalesienia terenu, istnienie wielu ośrodków turystycznych na terenach zalesionych Warmii i Mazur oraz masowe zbieranie jagód i grzybów w okresie lata i jesieni. W 2017 roku najwyższy wskaźnik zapadalności na boreliozę wystąpił w powiatach: Węgorzewo – 211,3; Szczytno – 186,2; Giżycko – 184,0; Ostróda – 168,0; Olecko – 159,1; Mrągowo – 154,6; Braniewo – 150, Iławie wskaźnik zapadalności wynosił – 48, w 2014 r. zanotowano 1 przypadek kleszczowego zapalenia mózgu na terenie powiatu iławskiego. Kleszcze występują powszechnie na terenie całego aktywne od wczesnej wiosny (przy temperaturze powyżej 0˚ C) do późnej jesieni. Żyją w miejscach lekko wilgotnych i obfitujących w spotkać je w lasach i na ich obrzeżach, w zagajnikach, na obszarach porośniętych wysoką trawą, zaroślami lub paprociami, na łąkach, pastwiskach, nad brzegami rzek i jezior. Pojawiają się także w parkach i na w ściółce i w poszukiwaniu swych żywicieli (zwierząt, ludzi) wspinają się na trawy i krzewy . Kleszcze żywią się krwią zwierząt i zmysły powonienia i temperatury, które pozwalają im na wykrycie „ofiary”.W czasie wysysania krwi mogą przenosić groźne dla zdrowia wirusy kleszczowego zapalenia mózgu, bakterie boreliozy i inne drobnoustroje wywołujące wiele innych chorób tularemię, ehrlichiozę, babeszjozę, bartonelozę, gorączkę Q, gorączkę plamistą Gór Skalistych, dur powrotny i inne. Przeciwko KZM można się zaszczepić, przeciwko boreliozie szczepionki jeszcze nie opracowano, a jest to choroba, której lekceważyć nie chorobą wieloukładową, często objawem jest rumień wędrujący pojawiający się na skórze w miejscu ukąszenia, jednak występuje on tylko u ok. 30-50% boreliozę trudno jest zdiagnozować ze względu na wielorakie objawy – od skórnych poprzez stawowe, kardiologiczne i może zmiany zapalne stawów, zapalenia mózgu i opon mózgowo-rdzeniowych, niedowłady, porażenie nerwów obwodowych, zaburzenia czucia, zaburzenia psychiczne i pamięci, zmęczenie (napadowe lub stałe), ociężałość, bóle i zawroty głowy (zwykle części potylicznej), bóle i kurcze mięśni oraz wiele innych, które mogą występować z różnym nasileniem. Jak chronić się przed kleszczami w przyrodzie?Właściwy ubiór podczas przebywania w siedliskach kleszczy może utrudnić przedostanie się kleszcza na skórę gumką nogawek spodni lub wkładanie nogawek w skarpetki, noszenie obuwia krytego i bluzek z długim środków odstraszających (repelentów kupionych w aptece).Staranne oglądanie ubrania i skóry po powrocie z lasu, parku i innych siedlisk, w których istnieje ryzyko atakowania ludzi przez zanim zakotwiczą się hypostomem w skórze poszukują odpowiedniego miejsca do żerowania, które następnie znieczulają dlatego nie czujemy bólu podczas dzieci najczęściej (w około 70% przypadków) lokalizują się na głowie, zazwyczaj na granicy włosów i za uszami, zaś u dorosłych w miejscach gdzie skóra jest delikatna (najczęściej w naturalnych zgięciach ciała np. pod kolanami, w pachwinach, na brzuchu, pod piersiami). Jak usunąć przyczepione do skóry kleszcze?Kleszcza należy uchwycić delikatnie pęsetą przy samej skórze i wyciągnąć zdecydowanym ruchem. Przy takim ruchu zęby hypostomu stawiają mniejszy opór, przez co kleszcz nie zostaje uszkodzony i nie ma niebezpieczeństwa wylania na skórę zawartości jego ciała, w której mogą znajdować się drobnoustroje. Podczas usuwania kleszcza nie naciskać na jego ciało, nie przypalać, nie smarować masłem, lakierem, nie maltretować albowiem może to doprowadzić do wyrzucenia treści pokarmowej kleszcza do rany i tym samym zwiększyć ryzyko zakażenia. Po wyjęciu kleszcza miejsce ukłucia starannie przypadku trudności z usunięciem kleszcza udajemy się do lekarza. W aptekach dostępne są także różnego rodzaju pompki, które należy stosować zgodnie z zaleceniami producentów. Iwona MarchlewskaPromocja Zdrowia i Oświata ZdrowotnaPowiatowa Stacja Sanitarno-Epidemiologiczna w Iławie Zgodnie z szacunkami Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) około 200 milionów ludzi cierpi z powodu choroby zwanej schistosomatozą (bilharcjozą). Chorobę tę wywołują przywry z rodzaju Schistosoma, najczęściej Schistosoma mansoni. Od 80 do 100 milionów ludzi cierpi na chorobę wywołaną przez tego pasożyta, szczególnie w Afryce, na Bliskim Wschodzie, w Ameryce Południowej i Łacińskiej (zwłaszcza w Brazylii i Wenezueli) i, rzadziej, na Karaibach. Około 50% przypadków zachorowań obserwuje się w Sudanie, Demokratycznej Republice Konga i w Brazylii. W regionach endemicznych naturalne i sztuczne zbiorniki wodne stwarzają doskonałe warunki rozwoju dla tego patogenu. Przywry Schistosoma to rozdzielnopłciowe płazińce, które przechodzą przemianę w ciele żywiciela. Dojrzałe pasożyty mają od 6 do 22 mm długości. Jaja są przenoszone przez zainfekowanych żywicieli ostatecznych (ssaki, w tym ludzie) w kale lub w moczu. W wodzie z jaj wylęgają się larwy miracidia, które atakują słodkowodne ślimaki. W tych żywicielach pośrednich (dla S. mansoni są to ślimaki z rodzaju Biomphalaria) rozmnażają się bezpłciowo. Larwy wnikają do ciała żywiciela ostatecznego, np. człowieka kąpiącego się w zainfekowanym zbiorniku wodnym, poprzez skórę. Źródło mapy: Objawy schistosomatozy Po wniknięciu do ciała żywiciela larwy przemieszczają się z krwią do krążenia wrotnego, a także do innych organów, takich jak płuca i serce. Ostra faza schistosomatozy ma charakter uogólniony i objawia się pokrzywką na skórze, gorączką, obrzękami, biegunką, zapaleniem oskrzeli i/lub wątroby, pojawiają się także nacieki eozynofilowe w płucach, jak również powiększenie wątroby, śledziony i węzłów chłonnych. W ciągu 3-10 tygodni z larwy rozwija się dojrzała płciowo przywra. Wytwarza ona cytotoksyczne substancje i alergeny wywołujące gorączkę. Aby złożyć jaja, samice Schistosoma wędrują do zakończeń naczyń krwionośnych odbytnicy i pęcherza moczowego zainfekowanej osoby. Tylko niektóre z jaj są wydalane z organizmu. Pozostałe jaja składowane są w pobliskich tkankach, głównie w okolicy odbytu i genitaliów, skąd poprzez naczynia krwionośne transportowane są do innych, odległych narządów. W tkance łącznej, w wyniku reakcji immunologicznych na antygeny jaj pasożyta, rozwijają się małe brodawki i ziarniniaki, co prowadzi do uszkodzenia organów, powstawania zwłóknień, zaburzenia krążenia i podwyższenia ciśnienia w żyle wrotnej. Tak rozwija się chroniczna schistosomatoza pęcherza moczowego, jelit, płuc i mózgu. Dodatkowo mogą pojawić się guzy złośliwe, takie jak rak wątroby, pęcherza moczowego i odbytnicy. Rys. Schistosoma – cykl życiowy Przypadki schistosomatozy zawleczonej do strefy klimatu umiarkowanego nie mają dużego znaczenia epidemiologicznego ze względu na brak żywicieli pośrednich. Z tego powodu przeniesienie ich z człowieka na człowieka jest bardzo rzadkie, może nastąpić np. podczas transfuzji krwi. Diagnostyka schistosomatozy Diagnostyka laboratoryjna Schistosoma jest czasochłonna. Jaja można wykryć za pomocą mikroskopu w kale lub moczu, jednak do tego jest potrzebne kilkukrotne pobieranie próbek. Ocena przeciwciał przeciw pasożytowi także nie jest łatwa, ponieważ potrafi on naśladować antygeny zaatakowanego organizmu. Jednak możliwe jest wykrywanie przeciwciał klasy IgG metodą immunofluorescencji pośredniej z użyciem mrożonych skrawków dojrzałej przywry jako antygenu i/lub metodą ELISA z oczyszczonymi antygenami dorosłego pasożyta lub jaj albo też rekombinowanymi antygenami. Inną metodą serologiczną jest hemaglutynacja pośrednia, która jednak jest metodą mniej czułą. Zastosowanie metod immunofluorescencji pośredniej i ELISA pozwala na postawienie pewnej diagnozy w przypadkach podejrzenia afrykańskiej schistosomatozy jelitowej (po pobycie w regionach endemicznych). Badania przeciwciał we krwi są szczególnie przydatne podczas 3-miesięcznego tzw. okresu prepatentnego, czyli czasu pomiędzy wniknięciem larwy do organizmu a pojawieniem się jaj w kale lub moczu. Ocena przeciwciał ma ograniczone zastosowanie w przypadku monitorowania przebiegu choroby i wyników leczenia, ponieważ przeciwciała specyficzne dla patogenu mogą przetrwać we krwi pacjenta przez wiele lat. Wiedza o schistosomatozie w pigułce Źródło: Tylko człowiek pokona schistosomę Prowadzone obecnie badania w Uniwersyteckim Centrum Medycznym w holenderskiej Lejdzie przez zespół dr Mety Roestenberg stanowiłyby niezłą kanwę dla filmu o obcym. Zdrowych, młodych ochotników płci obojga zaraża się „robalem” – przywrą Schistosoma mansoni. Aby eksperyment się powiódł, około 20 larw tego płaskiego robaka, które świeżo opuściły ślimaka stanowiącego ich inkubator, musi wniknąć w ramię człowieka. A dokładnie, każdorazowo czterech osób. I choć przywra podawana ochotnikom w formie larwalnej raczej nie zdoła się w nich rozmnożyć (tak została przeprogramowana przez naukowców), nie stanowi drastycznego zagrożenia dla ich zdrowia, jednak stwarza ryzyko. Badania zatem są określane w środowisku jako kontrowersyjne. Larwy w wodzie Gdzie jest zatem skórka warta aż tak drastycznej wyprawki? Wywoływana przez przywry z rodzaju Schistosoma choroba, zwana po polsku bilharcjozą lub schistosomatozą, jest najpoważniejszą po malarii chorobą pasożytniczą na świecie. Choć do Polski zawlekana jest rzadko przez turystów czy misjonarzy, to w Afryce, na wschodnim wybrzeżu Ameryki Południowej oraz w Azji Południowo-Wschodniej, a nawet na Bliskim Wschodzie występuje epidemicznie. Aby się zarazić, wystarczy znaleźć się kończynami w wodzie, gdzie żywiciel pośredni pasożyta, ślimak, hoduje w sobie sporocysty, z których uwalniane bywają tysiące cerkarii. Są one larwami zdolnymi do samodzielnego życia w toni wodnej przez kilka godzin – dokładnie tyle, by zarazić ludzi, wwiercając się do ich ciała przez skórę. Wędrują potem po organizmie, głównie naczyniami, by osiąść w wątrobie, tam zaś, narobiwszy strasznych szkód, ostatecznie zacząć się rozmnażać. Proces przebiega później w świetle naczyń żylnych. Stamtąd pasożyty trafiają do światła jelita czy pęcherza moczowego. Wyprodukowane jaja pasożyta są wydalane wraz z kałem i moczem. Ekskrementy trafiają często do otwartych zbiorników wodnych, gdzie żerują ślimaki, które są zarażane larwami o wdzięcznej nazwie miracidium wykluwającymi się z jaj. W ślimaku miracidium staje się sporocystą. Tak domyka się cykl życiowy płazińca, który zaraża w tej chwili 230 milionów ludzi na naszej błękitnej planecie. Około 80 proc. z nich jest Afrykańczykami. Niezbędne badania W całym cyklu, jako rezerwuar dodatkowy pasożyta, uczestniczą niektóre zwierzęta: psy, koty, gryzonie, kozy czy bydło i konie. Nie ma przeciwko tej przywrze szczepionki, a w terapii stosuje się jeden tylko, bardzo przestarzały już dziś lek, prazykwantel. Został on opracowany dzięki dawnym badaniom nad schistosomą, prowadzonym na chomikach. Dr Roestenberg uważa jednak, że – jak pokazuje sytuacja bieżąca – dalej bez udziału w badaniach ludzkich królików laboratoryjnych po prostu nie da się pójść. Jej eksperymenty są obliczone na znalezienie metody powstrzymującej przywrę przed płciowym rozmnażaniem się w ssakach stałocieplnych, w tym w człowieku. To nieodwracalnie rozerwałoby zabójczą karuzelę cyklu życiowego pasożyta i uniemożliwiłoby pojawienie się objawów chorobowych. A są to: biegunki krwawe, krwiomocz, krwotoki, wrzody oraz polipy i bliznowce w jelicie czy pęcherzu. W zależności od gatunku przywry, objawy i przebieg mogą być różne. Nierzadkie są objawy w układzie nerwowym. Przewlekła choroba może prowadzić do śmierci w ciągu kilku lat od zarażenia. Potrzebne są szczepionki Eksperymenty na zdrowych ochotnikach to nieczęsty temat. Wiadomo – z tym ochotnictwem bywa różnie. Często w badaniach uczestniczą np. więźniowie, którzy liczą na skrócenie kary. Za uczestnictwo w badaniach ochotnicy są oczywiście opłacani. Jednak istnieją choroby, których realnie w modelach zwierzęcych zbadać się nie da. Zwłaszcza tropikalne choroby pierwotniacze czy pasożytnicze, gdzie człowiek jest ostatecznym żywicielem. Nie wystarczy zwiększyć poziom higieny i unikać kąpieli w otwartych zbiornikach wodnych tam, gdzie choroba występuje masowo. Tak sobie ze schistosomą mogą i powinni radzić turyści. Ale lokalni mieszkańcy zawsze będą musieli uprawiać ryż czy łowić przybrzeżnie oraz zbierać jadalne skorupiaki i małże, a więc kilka(naście) godzin dziennie brodzić po kolana w błocie czy wodzie. Potrzebne są nowe środki zabezpieczające ich przed zarażeniem – bezpieczne szczepionki. I nowe terapie. Te zaś, jeśli nie są przetestowane na kilkudziesięciu zdrowych ludziach, nie mogą tak po prostu, prosto z laboratorium, powędrować w sytuację polową. Rozpoznanie walką to była kosztowna strategia wojenna Armii Czerwonej. Nie da się jej zastosować we współczesnej medycynie nawet wtedy, gdy na szali leży życie i zdrowie 230 milionów ludzi. Nowe szczepionki przeciw schistosomatozie niestety, jak dotąd, działają obiecująco raczej na zwierzęta niż na ludzi. To też sukces, bo może zmniejszyć rezerwuar pasożyta oraz straty materialne z powodu chorób bydła czy koni. Niestety jednak, aby coś działało na pewno na ludziach, trzeba to przebadać na ludziach. Najpierw w ściśle kontrolowanych warunkach laboratoryjnych. Jednak w tych jakże komfortowych warunkach, gdy je porównać z równikowym afrykańskim lasem czy Puszczą Amazońską, dr Roestenberg nie jest w stanie zagwarantować, że gdy eksperyment się skończy, wyleczy swoich ochotników ze schistosomatozy, której ich, dla naszego wspólnego dobra, nabawiła. Oni zostaną na pewno z niezwykłym doświadczeniem i 1000 euro w kieszeni. Czas pokaże, z czym zostanie 230 milionów cierpiących na bilharcjozę. Trzeba przyspieszyć te badania, bo od sierpnia tego roku obecność Schistosoma stwierdzono na Korsyce. Ta choroba tropikalna weszła oficjalnie na teren Europy. ŚWIAT LEKARZA 3D Schistosomatoza: co to jest i jak się rozwija Schistosomatoza jest chorobą pasożytniczą wywołaną przez Schistosoma. Jest również znana pod nazwą bilharcjoza. W ramach klasyfikacji biologicznej pasożyt wywołujący tę chorobę jest trematodą, rodzajem przywry. Przyciągają uwagę globalne dane dotyczące rozmieszczenia tej choroby. Głównie występuje ona w Afryce, Brazylii i Azji. Ogólna liczba krajów, które potwierdziły przypadki Schistosomatozy na swoim terytorium, wynosi siedemdziesiąt osiem. Obecnie zarażonych jest dwieście milionów ludzi, a osiemset milionów jest narażonych na możliwością zakażenia. Ostatnie stosunkowo wiarygodne dane dotyczące liczby zgonów spowodowanych przez tę patologię pochodzą z 2000 roku. W tamtym czasie Światowa Organizacja Zdrowia szacowała roczną liczbę zgonów na dwieście tysięcy. Zakłada się, że liczba ta powinna spaść z powodu bardziej masowego stosowania środków przeciwpasożytniczych. Schistosomatoza: choroba pasożytnicza Pasożyt ten jako jedyny w swojej rodzinie biologicznej jest w stanie przeniknąć przez skórę. Na tym polega jego metoda rozprzestrzeniania się i infekowania. Schistosomatoza, to rodzaj choroby pasożytniczej, która wymaga żywicieli. A żywicieli, którzy dają mu schronienie i miejsce na rozmnażanie jest dwóch: człowiek i ślimak słodkowodny. Ślimak słodkowodny spełnia w cyklu rozwoju pasożyta rolę żywiciela pośredniego. W ciele tych ślimaków przywra Schistosoma przechodzi część etapów wzrostu, a następnie opuszcza żywiciela pośredniego w poszukiwaniu ostatecznego – człowieka. Gdybyśmy mieli krótko podsumować cykl życia przywry Schistosoma, moglibyśmy opisać następujące etapy: W ciele wcześniej zainfekowanego człowieka pasożyt składa jaja, które opuszczają żywiciela w odchodach lub w moczu i docierają do cieków wodnych. W wodzie z jaja pasożyta uwalnia się stadium zwane„miracidium”. Następnie miracidia przenikają przez skórę ślimaka słodkowodnego i w jego ciele przeistaczają się w sporocystę macierzystą a następnie potomną. Wewnątrz ślimaka pasożyt rośnie i przekształca się kolejne stadium rozwoju zwane „cercaria”. Cerkarie opuszczają ciało ślimaka i pływają w ciekach słodkowodnych, dopóki nie spotkają człowieka, jako ostatecznego żywiciela. W tym momencie przenikają one przez skórę do powierzchownych naczyń krwionośnych. Po dostaniu się do ciała człowieka, Schistosoma dociera do naczyń krwionośnych i migruje do wątroby. Następnie w wątrobie dojrzewa do dorosłego pasożyta. Dorosłe osobniki żyją w świetle naczyń żylnych człowieka, gdzie się poruszają i rozmnażają się przez składanie jaj. Mogą one ponownie uruchomić cykl rozmnażania, gdy człowiek wydala jaja przez kał lub mocz lub mogą ulokować się również w różnych organach powodując zmiany chorobowe. Objawy, jakie daje schistosomatoza Pierwszym objawem schistosomiozy, jako choroby pasożytniczej, jest zmiana chorobowa na skórze występująca w miejscu, przez które dostała się przywra Schistosoma. W tym obszarze skóry zazwyczaj pojawia się wysypka ze zmianą koloru. W niektórych przypadkach wysypka może pojawić się do tygodnia po penetracji. To, co następuje dalej, znane jest jako zespół Katayamy. Jest to reakcja organizmu na jaja dorosłych osobników pasożytniczych, które rozmnażają się w człowieku. Pojawiają się najczęściej następujące objawy: Gorączka. Ogólne uczucie dyskomfortu. Mialgie, czyli bóle mięśniowe. Zmęczenie. Biegunka. Hematuria, czyli inaczej krwiomocz. Od tego momentu infekcja może stać się przewlekła, przechodząc również do trwałych form choroby pasożytniczej. Najczęściej występującymi przewlekłymi formami choroby są: Problemy żołądkowo-jelitowe: jaja przywry umiejscawiają się w ścianie jelita. Potem pojawia się biegunka na zmianę z zaparciami i krwią w stolcu. W ciężkich postaciach choroby tranzyt jelitowy może być również zablokowany. Dolegliwości ze strony wątroby: jeśli jaja pozostają w wątrobie, powodują zapalenie i zwiększenie jej rozmiarów. Mogą one powodować także niedrożność naczyń krwionośnych wątroby prowadzącą do nadciśnienia wrotnego. Zaburzenia układu moczowo-płciowego: kiedy jaja odkładają się w drogach moczowych, i w konsekwencji krew pojawia się w moczu. Jeśli patologia się rozwija, może to prowadzić do zespołu nerczycowego, kiedy nerki zaczynają nadmiernie eliminować białko wraz z moczem. Najbardziej zabójczą formą schistosomatozy jest niewydolność nerek, etap, na którym organ nie może już spełniać swojej funkcji. Leczenie schistosomatozy Po rozpoznaniu choroby pasożytniczej, schistosomatoza powinna być leczona lekiem z wyboru na ten rodzaj pasożyta. Diagnozę osiąga się poprzez badanie mikroskopowe stolca lub moczu, a następnie podaje się lek przeciwpasożytniczy. Jaja przywry Schistosoma, które mają charakterystyczny kształt, można łatwo wykryć pod mikroskopem. W niektórych przypadkach jednak jaja nie są widoczne przez co najmniej dwa miesiące po przeniknięciu pasożyta przez skórę. Lek przeciwpasożytniczy prazykwantel jest lekiem z wyboru, a badania naukowe potwierdzają skuteczność jego stosowania. Światowa Organizacja Zdrowia rozprowadza go bezpłatnie w krajach rozwijających się. Zaproponowano również alternatywne rozwiązania, na przykład przez podawanie iwermektyny. Jednak jak dotąd żadne badanie naukowe nie wykazało większej skuteczności tego leku. Ponieważ infekcja bezpośrednio wiąże się z zajęciami wymagającymi przebywania w ciekach słodkowodnych, zwłaszcza gdy pobyt w nich trwa dłużej niż 30 minut, zalecenia prewencyjne koncentrują się na tym elemencie ryzyka. W obszarach, w których schorzenie jest chorobą endemiczną, takich jak Afryka lub części Brazylii, należy podjąć środki ostrożności w ciekach wodnych, gdzie ludzie pływają, kąpią się, łowią ryby lub piorą ubrania. Ważna jest również kontrola wody słodkiej wykorzystywanej w rolnictwie. To może Cię zainteresować … Schistosomatoza – przyczyny, objawy, powikłania, diagnostyka, leczenie Schistosomatoza zwana inaczej bilharcjozą jest chorobą wywoływaną przez pasożytnicze przywry z rodzaju Schistosoma. Znanych jest pięć gatunków tych przywr, różniących się zasięgiem występowania- S. mansoni, i Ogólnie przywry te występują w tropikalnych krajach Azji, Afryki i Ameryki i te rejony są głównym terenem występowania choroby. Ze względu jednak na migracje wielu ludzi,choroba może być zawleczona w inne rejony, między innymi do Polski. Schistosomatoza – przyczyny Przyczyną choroby są rozdzielnopłciowe, pasożytnicze przywry z rodzaju Schistosoma. Charakteryzują się one dymorfizmem płciowym, pozwalającym łatwo odróżnić samca od samicy. Zapłodniona samica składa jaja w drobnych naczyniach żylnych pęcherza moczowego lub jelit. Jaja są wyposażone w kolec przy pomocy którego przebijają się z żył do pęcherza moczowego lub światła jelita i wraz z moczem lub kałem wydostają się na zewnątrz. Aby dalej się rozwijać muszą trafić do środowiska wodnego. Wydobywająca się z osłonki jajowej larwa zwana miracidium musi trafić do żywiciela pośredniego- ślimaka. Powstałe w ślimaku kolejne larwy zwane cerkariami opuszczają jego ciało i są zdolne wwiercać się przez skórę do krwiobiegu ludzi znajdujących się w wodzie np. chodzących po ryżowisku. Można także zarazić się pijąc nieprzegotowaną wodę z cerkariami, oczywiście w rejonach występowania przywr. Kliknij “Polub tę stronę”, a będziesz na bieżąco z najnowszymi artykułami. W ciele człowieka przywra przechodzi dalszy swój rozwój, osiąga dojrzałość płciową, rozmnaża się i w zależności od gatunku może wywołać bardzo ciężkie i zróżnicowane objawy chorobowe. Migrujące stadium rozwojowe przywry wraz z krwią wędruje w organizmie człowieka poprzez płuca, lewą część serca do wątroby, aby po osiągnięciu w niej dojrzałości płciowej, przemieścić się do naczyń żylnych pęcherza moczowego i jamy brzusznej w których następuje rozmnażanie płciowe. Schistosomatoza – objawy Objawy schistosomatozy są bardzo zróżnicowane i zależą od miejsca bytowania pasożytów i ich jaj w organizmie człowieka. Pierwsze objawy pojawiają się w kilka tygodni od infekcji ( od 4 do 6) i nie są specyficzne, bowiem należą do nich: świąd, rumień i wysypka grudkowa na skórze. Objawy te po kilku dniach ustępują. W kolejnym etapie związanym z przemieszczaniem się pasożyta w organizmie człowieka pojawiają się objawy ostrej reakcji alergicznej zwłaszcza u osób, które mają pierwszy raz kontakt z tym pasożytem. U wszystkich zakażonych dochodzi do ogólnego osłabienia organizmu, silnego pocenia się zwłaszcza wieczorem, a także krwistych biegunek i krwiomoczu. Następuje wyraźny spadek masy ciała,częsty staje się ból brzucha, a wątroba i śledziona ulegają powiększeniu. W ostatniej fazie choroby pojawiają się liczne powikłania ze strony ważnych narządów wewnętrznych takich jak wątroba, śledziona, pęcherz moczowy czy ośrodkowy układ nerwowy. Schistosomatoza – powikłania Bardzo niebezpieczne dla zdrowia i życia człowieka są powikłania występujące w przewlekłej fazie choroby, kiedy dochodzi do uszkodzenia narządów wewnętrznych. W układzie wydalniczym powikłaniem może być przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego i cewki moczowej oraz kłębuszkowe zapalenie nerek. W każdym zajętym przez pasożyta narządzie może dojść do włóknienia i rozwoju nowotworu. Najbardziej narażona jest wątroba, a jej marskość jest przyczyną wielu groźnych dla życia następstw takich jak nadciśnienie wrotne czy żylaki przełyku. Jeżeli dojdzie do zajęcia ośrodkowego układu nerwowego powikłaniem może być choroba ziarniniakowa mózgu i rdzenia kręgowego, czasami nawet karłowatość przysadkowa. Schistosomatoza – diagnostyka Diagnozowanie choroby rozpoczyna się od wywiadu epidemiologicznego, jeśli pojawiły się objawy kliniczne choroby po pobycie na obszarach występowania Schistosomy. Aby jednoznacznie potwierdzić chorobę wykonuje się badanie parazytologiczne moczu lub kału na obecność jaj pasożyta. Badanie to można wykonać dopiero po okresie 6 do 8 tygodni od zakażenia. Czasami potrzebne jest badanie histo-patologiczne wycinków lub zeskrobin z jelita lub pęcherza moczowego. Potwierdzeniem choroby mogą być też testy serologiczne dzięki którym wykrywa się obecność swoistych przeciwciał we krwi. Schistosomatoza – leczenie We wczesnej fazie schistosomatozy jej leczenie jest stosunkowo proste. Chory powinien przyjmować leki przeciwpasożytnicze, oczywiście pod kontrolą lekarza. Każdy gatunek Schistosomy leczony jest inną substancją. Najczęściej stosowany jest Prazykwantel – lek stosowany w dawce 60 mg na kilogram masy ciała podawany w kilku dawkach w ciągu jednego dnia. Leczy on chorobę wywołaną przez cztery gatunki Schistosomy. Inne leki takie jak Metrifonat czy Oltipraz stosuje się w leczeniu choroby wywołanej przez jeden tylko gatunek pasożyta. Najlepiej jest po miesiącu powtórzyć badania, bowiem może się okazać, że trzeba powtórzyć leczenie, aby było w pełni skuteczne. Najkorzystniej jest wcześnie rozpoznać chorobę i podjąć leczenie w fazie w której nie doszło do uszkodzenia narządów wewnętrznych. W przewlekłej fazie choroby leczenie jest zdecydowanie trudniejsze a i rokowania są mniej optymistyczne. Schistosomatoza – profilaktyka Profilaktyka jest jedynym skutecznym sposobem walki z tą chorobą. W Polsce na szczęście ona nie występuje, ale może być zawleczona w związku z wyjazdem turystycznym do kraju na obszarach występowania Schistosomy. W przypadku pobytu w takim kraju należy pamiętać o unikaniu kąpieli w zbiornikach słodkowodnych oraz używaniu do mycia przegotowanej wody. W związku z możliwością zarażenia drogą doustną należy do picia i przygotowywania posiłków używać wyłącznie wody butelkowanej. Ze względu na szczególny sposób zarażania oraz znamienną częstość występowania bilharcjozę traktuje się jako jedno z poważniejszych wyzwań parazytologicznych. Dane statystyczne donoszą, że na świecie na schistosomatozę choruje około 200 milionów ludzi, z czego 10% ma przebieg skrajnie ciężki. Początkowo zachorowania odnotowywano jedynie na kontynencie afrykańskim, wschodnich wybrzeżach Ameryki Południowej, w Ameryce Środkowej, na Półwyspie Indochińskim w i pojedynczych krajach azjatyckich. 1. Zakażenie schistosomatozą Obecnie z roku na rok obserwuje się rozszerzanie zasięgu występowania pasożyta, co bez wątpienia związane jest ze znacznym rozwojem komunikacji, ogromnym przepływem ludności oraz zwiększeniem ruchu turystycznego. Biura podróży kuszą nas wycieczkami do egzotycznych krajów, a linie lotnicze ułatwiają międzykontynentalne eskapady. Zanim wyruszysz w nieznane rejony świata, zawsze zapoznaj się z panującą w nich sytuacją epidemiologiczną i odpowiednio przygotuj się do tej wyprawy. Takie zabiegi z pewnością zmniejszą ryzyko złapania niebezpiecznej choroby! Pierwsze doniesienia o przypadkach bilharcjozy pochodzą ze starożytnego Egiptu. W czasach średniowiecza arabscy lekarze opisywali zespoły objawów, które mogą sugerować zakażenie pasożytami rodzaju Schistosoma, ale dopiero na przełomie XIX i XX w. choroba została dokładnie poznana. Schistosomatoza, o ile zostanie rozpoznana szybko, jest uleczalna, a rokowanie co do dalszego życia chorego jest dobre, chociaż należy pamiętać, że wiele przypadków może mieć przebieg zupełnie bezobjawowy. W zależności od gatunku przywry wywołującej zakażenie występują różne objawy chorobowe, co związane jest z miejscem bytowania pasożytów w organizmie ludzkim. Ogólnie dochodzi do kolonizacji naczyń krwionośnych. Przywra, która w środowisku żyje w zbiornikach wodnych, przenika przez skórę człowieka (najczęściej stopy!) do powierzchniowych naczyń krwionośnych, a następnie z prądem krwi dostaje się do płuc i poprzez serce dociera do wątroby, gdzie nabywa zdolności chorobotwórcze. 2. Objawy schistosomatozy Pamiętajmy, że kontakt z wodą jest niezbędny do zakażenia bilharcjozą. Klinicznie można wyróżnić trzy okresy zakażenia Pierwszy etap związany jest z wnikaniem pasożyta do organizmu, w związku z czym objawy dotyczą jedynie skóry. Na kończynach dolnych pojawia się rumień, pokrzywka lub niewielkie owrzodzenia, na które chory zazwyczaj nie zwraca uwagi. Następnie w okresie wędrówki poprzez naczynia krwionośne dołączają się niecharakterystyczne objawy ogólne, które są wyrazem reakcji toksyczno-alergicznej. Wzrost temperatury ciała powyżej 38 stopni Celsjusza, dreszcze, bóle brzucha, biegunka, bóle stawów, powiększenie wątroby i śledziony nazywane hepatosplenomegalią, kaszel, a nawet napad astmy oskrzelowej w połączeniu z klasycznymi przejawami niedokrwistości (np. osłabienie siły mięśniowej czy pogorszenie tolerancji wysiłku) mogą wywołać niepokój. Dopiero po mniej więcej 3–6 miesiącach pojawiają się zmiany narządowe, a chory wchodzi w okres ostrej schistosomatozy, jest to tak zwana gorączka Katayama . Ostatecznie Schistosoma haematobium najczęściej zagnieżdża się w naczyniach żylnych miednicy mniejszej, a zwłaszcza w naczyniach pęcherza moczowego. Pozostałe gatunki rozwijają się w żyłach krezkowych, zaopatrujących w krew jelita, żyłach wątrobowych i żyłach płucnych. Anna Deptuła, 13:44 SCHISTOSOMATOZA Wypowiedzi na forum o: Orientuje się ktoś czy tym pasożytem można się zarazić w wodzie morskiej, czy może tylko w słodkiej? Wiem że na początku pojawia się wysepka w miejscu wnikniecia tego pasożyta, a ja niestety wróciłem z rękami w plamach. Dzisiejsza medycyna nie potrafi skutecznie uporać się z chorobami, przenoszonymi droga płciową (AIDS i choroby weneryczne), z rakiem, miażdżycą tętnic wieńcowych (zawałem). W krajach rozwijających się, miliony cierpi na malarię, śpiączkę afrykańską, czy schistosomatozę. W Azji, Afryce i Najlepszy wet to powiatowy. Psom z leiszmaniozą i schistosomatozą kazał skórę przewietrzyć. :))))))))))))))) Ale to nic, chociaż pofatygował się, przyjechał do mnie i coś tam próbował pomóc. Choróbska były widać tak trudne do zdiagnozowania, że nawet warszawscy specjaliści nie dali rady. Stare 13 antykoncepcyjne * alkohol * palenie tytoniu * niedobór α1-antytrypsyny * schistosomatoza i zakażenia przywrą chińską * niedobór enzymu Plk4 Jednocześnie występujące dwa lub więcej czynniki ryzyka bardziej zwiększają możliwość rozwoju raka niż każdy z osobna. Rokowanie rodzaju Schistosoma, która powoduje groźną chorobę pasożytniczą, która może dawać przeróżne objawy. W zależności od tego, w którym narządzie zadomowił się pasożyt. Na schistosomatozę choruje około 200 mln ludzi na świecie. W 2014 roku odnotowano 2 przypadki zachorowania osób, które nigdy nie opuszczały alergiczne. Najwyższe wartości spotyka się w zakażeniach pasożytniczych w okresie inwazji tkanek (włośnica, węgorczyca,bąblowice, wągrzyca, schistosomatoza, filarioza, toksokaroza, pneumocystydoza), białaczce eozynofilowej i zespołach mieloproliferacyjnych oraz w określonych lub idiopatycznych zespołach zachorowalność występuje w Egipcie, gdzie jest to najpowszechniejsza postać nowotworu. Przyczyną jest endemiczna schistosomatoza (bilharcjoza) powodowana przez pasożyty. W Wielkiej Brytanii rak pęcherza to piąty nowotwór pod względem częstości zachorowań, z 10 tysiącami nowych przypadków rocznie. Ponad ), pasożytująca w żyłach człowieka (schistosomatoza). Przywry są rozpowszechnione na całej kuli ziemskiej, stanowią przyczynę licznych chorób ogólnie zwanych trematodozami, zagrażających zdrowiu i życiu ludzi i zwierząt.” w schistosomatozie. Farmakologiczne leczenie przyczynowe dzięki postępowi w zakresie chemioterapii nie jest obecnie tak niebezpieczne, jak np. przed 20 laty. Niemniej jednak większość preparatów należy nadal do leków silnie działających, wymagających rozważnego stosowania. Leki SCHISTOSOMATOZA – Główny Inspektorat Sanitarny Schistosomatoza jest chorobą powodowaną przez pasożyty – przywry z rodzaju Schistosoma: S. haematobium, S. mansoni, S. intercalatum, S. mekongi. Pasożyty te osiedlają się w naczyniach krwionośnych człowieka, tam odżywiają się krwią i składają jaja, powodując tym samym zmiany chorobowe w wylęgania objawów choroby wynosi od 3 do 7 tygodni. Objawy Objawy kliniczne schistosomatozy są różne i zależą w szczególności od gatunku pasożyta i nasilenia jego inwazji. Wyróżnia się 3 okresy inwazji: penetracja przywr przez skórę, migracja i dojrzewanie pasożytów w organizmie oraz okres następstw późnych. Inwazja przywr jest długotrwała i przy braku prawidłowej diagnozy może trwać 3-8 lat. Na pierwszym etapie mogą występować: świąd, rumień, wysypka na skórze, zwykle już w ciągu kilku minut od ekspozycji. Objawy te zanikają po 24-72 h. Okresowi migracji i dojrzewania przywr towarzyszą dreszcze, poty, gorączka, bóle mięśni i stawów, nudności, biegunka często z krwią i śluzem, kaszel, objawy ze strony nerek i pęcherza moczowego np. krwiomocz. W ostatnim okresie inwazji obserwowano powiększenie wątroby i śledziony, marskość wątroby, wodobrzusze, żylaki przełyku W jakich krajach występuje Schistosomatoza Schistosomatoza jest chorobą występującą ogniskowo (endemicznie), przy czym S. haematobium występuje głównie w krajach Afryki równikowej oraz południowo-wschodniej oraz w krajach Bliskiego Wschodu, a także na wyspach Oceanu Indyjskiego. Obecność ślimaka – żywiciela pośredniego dla pasożyta, który jest odpowiedzialny za wystąpienie tej choroby, została udokumentowana jak dotąd w Portugalii, Hiszpanii, Włoszech (Sardynia), południowej Francji oraz na Korsyce (rzeka Cavu oraz kąpieliska rzek Solenzara, Osu i Tarcu). Od 2011 r. odnotowuje się przypadki zachorowań na schistosomatozę u ludzi, którzy przebywając turystycznie na Korsyce, korzystali z kąpieli w rzece Cavu w pobliżu Porto Vecchio, w południowej części wyspy. Osoby chore to zarówno mieszkańcy Korsyki jak i turyści. W pierwszej połowie 2015 r. zarejestrowano 110 nowych przypadków. Z kolei w październiku 2015 r. odnotowano zachorowanie u obywatela Francji przebywającego w tym regionie wraz z rodziną, w okresie lata 2015 r. Poza aktualnymi przypadkami na Korsyce, jak dotąd nie odnotowano występowania zachorowań na tę chorobę na terenie innych krajów Europy. W związku ze stwierdzeniem odpowiednich uwarunkowań środowiskowych i klimatycznych zarówno dla rozwoju żywiciela pośredniego jak i samego pasożyta, przypuszcza się, że zwiększona aktywność rekreacyjna ludzi w wodach ww. rzek Korsyki w okresie miesięcy letnich stwarza ryzyko zarażenia pasożytem wywołującym schistosomatozę. Jak można się zarazić? Głównym rezerwuarem S. haematobium jest człowiek. Chory człowiek nie jest jednak zakaźny dla innej osoby, stanowi jednak źródło skażenia środowiska i może zarażać żywicieli pośrednich tj. ślimaki należące do określonych gatunków. Zarażony człowiek wydala jaja pasożyta wraz z moczem lub kałem. Po dostaniu się do wody z jaj uwalnia się postać larwalna, która przenika do ślimaka. Po przejściu cyklu rozwojowego w organizmie ślimaka, larwy wydostają się ponownie do wody i stają się inwazyjne dla człowieka. Do zarażenia człowieka dochodzi najczęściej w czasie kąpieli, czy brodzenia w wodzie, w naturalnych zbiornikach wodnych, w których bytują określone gatunki ślimaków. Najbardziej podatne na zarażenie są osoby w wieku 5-15 lat. Jak mogę zabezpieczyć się przed zachorowaniem? Nie istnieje szczepionka przeciwko przywrom wywołującym schistosomatozę. Leczenie schistosomatozy polega na przyjmowaniu leków przeciwpasożytniczych w określonych dawkach przez odpowiedni okres czasu, zgodnie z zaleceniami lekarza. Aby uniknąć inwazji przywr na terenach, gdzie występują one endemicznie należy: unikać kąpieli i brodzenia w wodzie w naturalnych zbiornikach wodnych (rzeki, jeziora, stawy, tereny podmokłe), jednocześnie kąpiel w oceanie i morzu uznana jest za bezpieczną; unikać spożywania nieprzegotowanej wody pochodzącej z naturalnych zbiorników wodnych i stosować metody uzdatniania wody (filtrowanie z zastosowaniem filtrów o porach 30 mikrometrów lub mniejszych, podgrzewanie wody w temperaturze 50 stopni C przez 5 min., pozostawienie zebranej w baniaku wody na co najmniej 24 h – w tym czasie, w stojącej wodzie, pasożyty obumierają). Schistosomatoza (przywrzyca, bilharcjoza) Zwiń tekst Ostry przebieg ma natomiast pierwsze zarażenie lub zarażenie występujące u osób spoza terenów endemicznych. U większości pacjentów objawy pojawiają się do 5 lat od zarażenia. Pierwsze objawy schistosomatozy występują już w czasie wnikania larw (cerkarii) przez skórę, a także w okresie wędrówki pasożyta u człowieka. Wszystkie gatunki przywr z rodzaju Schistosoma, które pasożytują u człowieka, mogą prowadzić do zapalenia skóry. W miejscu wniknięcia larwy (cerkarii) dochodzi do miejscowego odczynu zapalnego, świądu, wysypki plamisto-grudkowej lub pęcherzykowej. W Polsce najczęściej dochodzi do zapalenia skóry spowodowanego przez larwy ptasich schistosom. Choroba ta nazywana jest ,,wysypką pływaków’’. U osób zakażonych zmiany skórne pojawiają się po 2 godzinach od kontaktu z pasożytem. Najpierw pojawia się na skórze drobna swędząca pokrzywka, która z czasem przybiera postać rozległych czerwonych plam z ostro zakończonymi guzkami o średnicy 2-5 mm, znajdującymi się w centrum plam. Schistosomatozie towarzyszą takie objawy, jak opuchlizna i ból, które utrzymują się przez 10 dni. Do tej pory nie ma jednoznacznych dowodów na to, czy larwy ptasich schistosom docierają do narządów wewnętrznych człowieka. Badania doświadczalne z udziałem małp i myszy, czyli nietypowych żywicieli przywr ptasich (podobnie jak w przypadku człowieka) wykazały, że larwy przywr docierają do płuc i rdzenia kręgowego. Może to sugerować możliwość podobnej wędrówki również u człowieka. U osób narażonych powtórnie na inwazję cerkarii (larw) ptasich schistosom pojawiały się objawy alergiczne w układzie oddechowym. U dzieci chorych na astmę, zmianom skórnym charakterystycznym dla schistosomatozy mogą towarzyszyć duszności. Przywry z rodzaju Schistosoma są odpowiedzialne za występowanie różnych objawów. Są to Miejscowe lub ogólnoustrojowe reakcje wywoływane przez produkty przemiany materii zarówno larwalnych postaci przywr, jak i dorosłych osobników. Działanie toksyczno-alergiczne prowadzi do rozwoju zespołu objawów określanych jako gorączka Katayama; Uszkodzenia tkanek związane z krwawymi wylewami mającymi miejsce podczas wędrówki pasożytów po organizmie żywiciela lub przebijania się jaj z naczyń żylnych, czego konsekwencją są uszkodzenia narządów; Tworzenie pseudoropni lub pseudotorbielowych zmian zlokalizowanych wokół jaj; Zmiany zapalne, krwotoczne, przerostowe, brodawczakowate lub polipowate, występujące w miejscu bytowania przywr, czego następstwem jest zaburzenie prawidłowego funkcjonowania narządów; Przy dużej intensywności zarażenia Schistosoma, niedrożność naczyń żylnych. Gorączka Katayama Gorączka Katayama nazwę zawdzięcza miejscowości Katayama w Japonii, w której po raz pierwszy opisano jej występowanie. Gorączka Katayama jest chorobą o podłożu immunologicznym. Rozwija się w ostrej fazie schistosomatozy wywołanej głównie przez Schistosoma japonicum, rzadziej przez Schistosoma mansoni i sporadycznie przez Schistosoma haematobium. Po 20-60 dniach od zarażenia, w czasie składania przez samicę jaj, dochodzi do reakcji antygenu uwalnianego z jaj z przeciwciałami i do rozwoju stanu nadwrażliwości. U pacjentów pojawia się gorączka, dreszcze, eozynofilia (zwiększona liczba eozynofili czyli rodzaju krwinek białych w krwi obwodowej), powiększenie śledziony i wątroby (hepatosplenomegalia), uogólnione powiększenie węzłów chłonnych i objawy żołądkowo-jelitowe. Okres inkubacji Schistosoma japonicum w organizmie trwa od 14-84 dni. U osób mających pierwszy kontakt z przywrą zwykle jest to krótszy czas, a choroba przebiega z objawami, które w gorączce Katayama utrzymują się przez kilka tygodni. Podczas zarażenia Schistosoma japonicum i Schistosoma mansoni po stadium ostrym choroba może przejść w postać bezobjawową trwającą nawet kilka lat, po której dochodzi do postaci przewlekłej. W fazie tej dominują biegunki (często występujące z domieszką krwi) i zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Chorzy tracą apetyt i chudną, a z kałem wydalane są jaja pasożytów. W błonie śluzowej i w warstwie podśluzówkowej okrężnicy oraz w jelicie cienkim obecne są z reguły jaja przywr wraz z rozległymi naciekami komórkowymi. W tkance mięśniowej występują natomiast ziarniniaki. Dochodzi również do owrzodzenia błony śluzowej jelita cienkiego i grubego, które z czasem bliznowacieje. Charakterystycznymi zmianami w jelicie są liczne polipy, które zawierają dużą ilość jaj. Postaci dorosłe okresowo mogą przebywać w żyłach krezkowych (w okolicy jelit) lub w żyłach jelita i pęcherza. W późnym stadium schistosomatozy stwierdza się zwłóknienia w jelicie grubym. Schistosomatoza – postać wątrobowo-śledzionowa W tej postaci schistosomatozy jaja, które nie zostały złożone w tkance jelita, przemieszczają się z powrotem do układu żył wrotnych, doprowadzających krew do wątroby. Pobudzają w ten sposób proces tworzenia ziarniniaków i włóknienia. Zwłóknienie wątroby utrudnia krążenie wrotne i powoduje powstanie nadciśnienia wrotnego. U pacjentów pojawiają się takie objawy, jak powiększenie wątroby i śledziony, żylaki przełyku, obrzęki i żółtaczka. Często występują również krwawienia z żylaków przełyku. Sporadycznie pojawiają się objawy przewlekłej choroby wątroby. Nie występuje natomiast tzw. śpiączka wątrobowa. Pierwotny odczyn zapalny w naczyniach spowodowany jest przez jaja i produkty metabolizmu przywr. Wynikiem zmian w dorzeczu żyły wrotnej są zwłóknienia obejmujące tylko naczynia wątrobowe i przewody żółciowe. Proces ten jest charakterystyczny dla schistosomatozy i zachodzi nawet wówczas, gdy nie ma jaj (być może związany jest z odczynem alergiczno-toksycznym na metabolity pasożyta). Wątroba ulega powiększeniu, a śledziona rozrostowi i włóknieniu. Schistosomatoza – postać sercowo-płucna W sytuacji, gdy przywry przemieszczą się z dużym obiegiem krwi do płuc i serca, w narządach tych rozwijają się ogniska choroby. W płucach znajdowane są często jaja Schistosoma haematobium, rzadziej jaja Schistosoma mansoni i Schistosoma japonicum, które dostały się do tego narządu razem z krwią. Schistosomatoza sercowo-płucna ma miejsce najczęściej w inwazjach Schistosoma mansoni. Schistosomatoza dróg moczowych Jest to najczęstsza postać kliniczna inwazji Schistosoma haematobium, rzadziej Schistosoma japonicum i Schistosoma mansoni. W tej postaci schistosomatozy zazwyczaj pojawiają się takie objawy, jak bolesne oddawanie moczu, częstomocz i krwiomocz, które są związane ze składaniem jaj przez samice w pęcherzu moczowym. U 10% pacjentów z objawami wątrobowo-śledzionowymi, zarażonych Schistosoma mansoni, obserwowano zapalenie kłębuszków nerkowych. Skutkiem zarażenia są wtedy zaburzenia funkcji nerek. U kobiet zidentyfikowano występowanie dojrzałych postaci i jaj Schistosoma haematobium w pochwie i sromie. Inwazje tych przywr do układu płciowego mogą być przyczyną bezpłodności, komplikacji porodowych i zaburzeń miesiączkowania. Istnieją przypuszczenia, że przywry odgrywają rolę w wywoływaniu nowotworów pęcherza moczowego. Schistosomatoza ośrodkowego układu nerwowego Przywry wraz z krwią mogą dostać się do ośrodkowego układu nerwowego. Schistosoma japonicum migruje do mózgu, natomiast Schistosoma haematobium i Schistosoma mansoni do rdzenia kręgowego. Przebieg inwazji wszystkich trzech gatunków jest podobny. Wyróżnia się kilka faz schistosomatozy, charakteryzujących się występowaniem różnych objawów. W okresie inkubacji, w czasie migracji i dojrzewania przywr, występują zmiany skórne związane z penetracją larw (cerkarii) do tkanek, uszkodzenia narządów (w tym szczególnie płuc) z towarzyszącymi wylewami, ogniskowo pojawiają się eozynofile (rodzaj krwinek białych w krwi). W czasie wzrostu larw w obrębie żył wrotnych dochodzi do ostrego zapalenia wątroby. Podczas bytowania i dojrzewania larw w jelicie cienkim pojawia się przekrwienie ścian jelita cienkiego. W czasie przebijania się do jelita jaj, złożonych przez samice w naczyniach żylnych, ma miejsce uszkodzenie tkanek i zwiększenie liczby eozynofilii, związana z toksyczno-alergicznym działaniem produktów przemiany materii pasożyta. Wszystkie rodzaje Schistosoma pojawiają się w Polsce (inwazje importowane). Schistosomatoza (przywrzyca) – leczenie W leczeniu schistosomatozy stosowany jest głównie prazykwantel. Zwiń tekst Data aktualizacji: 22 grudnia 2021 Mając kontakt ze zwierzętami, grozi nam zarażenie chorobą odzwierzęcą. Obok takich chorób, jak wścieklizna czy toksoplazmoza, coraz częściej mamy do czynienia z innymi, równie niebezpiecznymi zoonozami. Oto 5 chorób, którymi najczęściej zarażamy się od zwierząt. Zoonoza - co to jest? Choroby odzwierzęce, czyli inaczej zoonozy, to choroby, które są w stanie przedostać się do ludzkiego organizmu i rozwinąć stan chorobowy. Zoonozy mogą mieć charakter pasożytniczy, bakteryjny, wirusowy lub wynikać z ukąszenia przez owady. Do znanych szeroko zoonoz można zaliczyć wściekliznę czy toksoplazmozę. Coraz częściej mamy jednak do czynienia z mniej znanymi chorobami odzwierzęcymi, takimi jak leptospiroza czy gorączki hantawirusowe. 1. Wścieklizna Choroba wirusowa, którą na człowieka przenoszona jest wskutek ugryzienia przez chore zwierzę, najczęściej psa, ale także kota, lisa, wiewiórkę, szczura czy nietoperza. To bardzo niebezpieczna choroba, która może skończyć się dla człowieka śmiercią. Wskutek zakażenia wścieklizną na świecie umiera ponad 50 tysięcy osób rocznie. Początkowo wścieklizna objawia się poprzez mrowienie w okolicy ugryzienia, gorączkę oraz zmęczenie. Następnie u zarażonej osoby pojawia się nadpobudliwość, rozdrażnienie, światłowstręt i wodowstręt. Mogą towarzyszyć temu konwulsje oraz ślinotok. Do dziś nie znaleziono leku przeciwko wściekliźnie. 2. Toksoplazmoza Ta pasożytnicza choroba wywołana przez pierwotniak Toxoplasma gondii, przenoszona jest przez koty domowe. Zakażenie możliwe jest w wyniku kontaktu z kocim kałem lub śliną. Do zarażenia może również dojść wskutek zjedzenia niedogotowanego, zakażonego mięsa lub nieumytych owoców. Do objawów zalicza się gorączkę, bóle stawów, powiększenie węzłów chłonnych, bóle głowy oraz szyi. By uniknąć zakażenia, należy często i ostrożnie sprzątać kocią kuwetę – w rękawiczkach, nie później niż po 24 godzinach od wydalenia kału przez kota. Należy dokładnie myć ręce po czyszczeniu kuwety. Kocich kuwet nie mogą sprzątać kobiety będące w ciąży. 3. Ornitoza Przenoszona jest przez ptaki, głównie papugi, kanarki, indyki i gołębie. Do zakażenia bakterią Chlamydia psittaci dochodzi wskutek wdychania szkodliwych pyłów wydobywających się z ptasich odchodów. Zakażeniu ulega układ oddechowy. Główne objawy to: gorączka, bóle głowy i mięśni, dreszcze, wymioty, krwotok z nosa oraz wrażliwość na światło. W poważniejszym stadium może dojść do kaszlu oraz plucia krwią. By uchronić się przez ornitozą, należy ograniczać kontakt z ptactwem, u którego podejrzewa się ornitozę. Ze szczególną ostrożnością i dość często należy czyścić klatki oraz obejścia dla ptaków. Najlepiej robić to w odzieży ochronnej. Egzotyczne ptaki kupujmy zaś zawsze u wiarygodnych sprzedawców. 4. Hantawirusowy zespół płucny Choroba wywołana jest przez hantawirusy przenoszone przez gryzonie występujące w obu Amerykach. Do zakażenia dochodzi wskutek kontaktu z zakażonymi zwierzętami, głównie szczurami i myszami. Na zakażenie narażone są osoby mieszkające na wsi. Pierwszy etap choroby objawia się poprzez bóle brzucha, nudności i wymioty, wysoką gorączkę oraz zawroty głowy. Kolejny etap atakuje płuca i skutkuje spadkiem ciśnienia tętniczego oraz przyspieszeniem akcji serca. Po kilku godzinach hantawirusy mogą doprowadzić do niewydolności oddechowej, co prowadzi do śmierci. 5. Leptospirozy Leptospiroza jest chorobą wywoływaną przez bakterie krętki przedostające się do organizmu człowieka przez uszkodzone błony śluzowe. Przenoszona jest przez szczury oraz myszy, bydło, psy i koty. Na zakażenia narażone są osoby, które zawodowo zajmują się zwierzętami – hodowcy oraz rolnicy. W początkowym stadium dochodzi do zakażenia krwi, by następnie doprowadzić do uszkodzenia nerek oraz wątroby, a nawet objawów przypominających żółtaczkę. Chory ma wówczas do czynienia z tak zwaną chorobą Weila. Dodatkowo może dojść do krwiomoczu lub krwioplucia. Do innych objawów zalicza się opryszczkę oraz rumień na twarzy. W przypadku osób narażonych na częsty kontakt ze zwierzętami lub pracujących na polu, konieczne jest noszenie odzieży ochronnej. Unikać należy również zanieczyszczonych zbiorników wodnych, w których może znajdować się mocz zarażonych zwierząt. Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!